La Carte

La carte

Het begon allemaal toen de inkt nog nat op mijn velletje lag. Mijn zachte gelaat werd aan de achterkant beschreven met afstandelijke woorden. "Felicitaties namens je opa en oma, voor de 7-jarige Germaine." Terwijl ik lig te drogen, hoop ik dat ze me zal waarderen.

Het was toen 1917 en we zaten midden in de Eerste Wereldoorlog. De spanning was te voelen aan het gekras in mijn rug. Gehaast en ongeduldig. Na een tijd word ik plots in de duisternis geschoven. Wanneer het weer licht is krijg ik het gevoel dat ik beweeg. Vervolgens harde klappen op mijn rug. Hiermee werd mijn pad bestempeld. Ben benieuwd wat me te wachten staat.

Het wordt weer donker, ik voel dat ik niet alleen ben. Samen in een zak met stille reisgenoten. Vondelstraat, Walenstraat, Tulpstraat en de Veldstraat... onze reis zal in dezelfde stad eindigen: Antwerpen. De ruimte is klein, koud en donker.
Gehobbel... Ook voel ik het tochten. Ik zie een korte schemering van licht, gevolgd door een bries en een harde klap.

Ik ben er! Ze pakt me op en leest me langzaam voor...

Ma chère petite Germaine,
Opa, oma en tante Madeleine sturen kleine Germaine hun felicitaties ter ere van haar 7e verjaardag.

- Renée Meijer


Nu ben ik niet meer voor maar van Germaine. Ze past zo goed op mij. Ik heb een ereplaats boven haar bed
Ze laat me aan al haar vrienden zien. Germaine leest me elke dag...

Ik sta nu al een jaar trots boven haar bed. Ze heeft me alleen niet meer gelezen. Wat is er nog mooi aan mij als ze mijn boodschap al kent?

De tijd verstrijkt en ik sta nog steeds op mijn plek. Op een boekenplank boven Germaines bed. Het wordt hier steeds voller, ik ben niet meer alleen. Haar aandacht is nu ook verdeeld. Toch pakt ze me zo nu en dan nog op. Dan is het weer als vroeger. Ik hoop dat ze nog weet wat ik voor haar beteken

Opeens pakt ze me weer op, ze leest me. Ze kijkt even naar mijn voorkant. Dan word ik in een boek geschoven. Het wordt donker...

Jaren later word ik meegenomen maar niet door haar hand. Ik voel me gestolen. Wat gaat er met me gebeuren? Zie ik Germaine ooit weer terug?

- Koen Groen


De jaren zijn voorbij gegaan, denk ik. Gedachten bestaan niet in de wereld van een gesloten boek.

… *Stilte

Plots worden de letters in mijn omgeving verlicht. Al tijden heb ik mij afgevraagd wat er beschreven staat in de wereld om mij heen maar het moment is al voorbij voordat het opgemerkt kan worden.

Opgetild door de hand van een wildvreemde, luister ik naar de drukke geluiden in een leeggeruimde kamer, die wel wat wegheeft van Germaine haar kamer. Boven mij klinkt een zware stem “Hej, dat is nog eens een oud kaartje”. “Wie noem je hier oud, maat!?” zeg ik tevergeefs.

Ik plof neer in een doos samen met andere literaire werkjes. “Au!" Was ik altijd al zo broos en bekleed met ezelsoren? In de war door de verandering in tijd, realiseer ik dat ook ik een oude postkaart ben.

De jaren zijn blijkbaar voorbij gegaan maar de woorden op mijn lichaam zijn nog steeds dezelfde. Terwijl ik hier met onbekende boeken opgekocht wordt in Antwerpen, vraag ik mij af waar de 7-jarige Germaine gebleven is.

Na een rommelige reis naar het noorden, kom ik aan in een stadje genaamd Amsterdam. Veel heb ik nog niet mogen zien maar, gepropt in een mand met 500 andere kaarten is het leven hier niet echt optimaal.

- Bart Oosten


Ik voel me gevangen en verwaarloosd, weggelegd in een mandje op de markt.

In de verte hoor ik stemmen, het geluid komt steeds dichterbij. Voorzichtig word ik opgepakt. De vingertoppen op mijn vel voelen aan als zijde. Onbekende ogen die staren naar de tekst op mijn rug. Een Nederlands accent bij het voorlezen van de Franse woorden - niemand kan het beter dan Germaine

Na al die jaren word ik weer met liefde behandeld. Ik denk aan Germaine... Haar glinsterende ogen die op mij gericht waren,
de aandacht die ik van haar kreeg wanneer ze mij in haar handen hield.

Een nieuwe omgeving! Nog één keer laat ik mezelf van mijn mooiste kanten zien. Nieuwsgierige blikken komen op mij af, ogen die mij onderzoekend bekijken. De laatste keer, voordat ik weer op reis ga, op weg naar Antwerpen.

Ik droom dat ik na 94 jaar weer bij Germaine op de deurmat val. En dat ik uiteindelijk in haar handen beland.

Ik ben een stuk ouder, ik droom ervan dat ze nog weet wie ik ben en dat ze me nog mooi zal vinden, dat mijn uiterlijk haar ogen nog doet glinsteren. Ik voel mezelf scheuren bij de gedachte dat dit helaas niet zal gebeuren.

Ik word in een jasje gehesen, beplakt met het gezicht van de Nederlandse koningin

Het is tijd om opnieuw op reis te gaan, tijd voor een nieuw avontuur.

- Leslie Mejino