Titaantjes

‘Wat we eigenlijk doen zouden is ons nooit duidelijk geweest. Iets zouden we doen. Bekker had een vaag besef dat-i alle kantoren wilde afbreken, Ploeger wilde zijn baas z’n eigen klokken laten inpakken en er bij gaan staan met een sigaar in z’n hoofd en vloeken op die kerels die nooit iets goed konden doen. Eéns waren we ‘t, dat we ‘eruit’ moesten. Waaruit, en hoe? Eigenlijk deden we niets anders dan praaten, rooken, drinken en boeken lezen.’

Uit: Nescio, Titaantjes (1915)

Wissel je wens op de Dappermarkt

Tapijtvlekken vertellen

Foto's in Havana

Vandaag verschenen een paar foto's van dit project in de nieuwste Havana, het wekelijkse krantje van de Hogeschool van Amsterdam. Op de website van Havana vind je de pdf. Snel bladeren/scrollen is de boodschap!

Zo is ze warm, zo is ze koud

Kleine paprika’s worden groot
Uit de knop der moederschoot
Geboren om te groeien
Geen tijd om te verknoeien
In het allerwarmste rood

Dag docent
Wilt u een kilo voor een euro en twintig cent
Met of zonder zakje?
Een fijne dag nog, dank je

Grote paprika’s worden rijp
Nu ik zag je sinds de grijp
Ik heb het altijd al geweten
Ik moet ze eigenlijk niet eten
Omdat ik dit nu pas begrijp

Dag meneer
Voor u een appel, misschien een peer
Om op te eten of neemt u hem mee
In dat geval krijgt u er twee

De paprika die wordt nooit oud
Gaat om met suiker en met zout
In de soep of de salade
Smeekt ze zachtjes om genade
Zo is ze warm, zo is ze koud

Dag jongedame
De groene paprika’s zijn in de reclame
Een zakje eromheen
Dank u, zoals u is er geen één

Bij mijn moeke achterop
Van ons slop tot aan de shop
Kon ik haar niet laten liggen
Begon ik op de fiets te wiggen
Terwijl ik haar naar binnen prop

Dag jongeman
Twee voor de prijs van een, wat zegt u daarvan
Ja, het is uniek dat ik trakteer
Dank u wel en, tot de volgende keer

Kleine paprika’s worden groot
Uit de knop der moederschoot
Geboren om te groeien
Geen tijd om te verknoeien
In het allerwarmste rood

Dag mijn snoes
Voor u speciaal, een pompelmoes
Nee nee, u krijgt haar voor niets
Iemand anders nog iets?

Door Somara Grampon & Arlette Haak
Team 4

Het spijt me dat...

Het begon allemaal met een zeepje.

Tenminste; het begon met de ruil van een zeepje. Tijdens onze ruiltocht hebben wij met een vriendelijke mevrouw een boek geruild voor dit zeepje. Zij had het zeepje van een vriendin gekregen, maar door een ruzie is deze vriendschap verbroken. Als zij naar het zeepje keek moest zij eigenlijk alleen maar denken aan de ruzie, en niet aan de andere mooie herinneringen.

Wij hebben hier over nagedacht, en kwamen tot de conclusie dat de mevrouw het misschien wel anders gezien zou willen hebben. Misschien had zij er wel spijt van? Misschien heeft ze er spijt van dat ze het nooit goedgemaakt heeft?

Met dat idee in ons hoofd zijn wij op zoek gegaan naar spijtbetuigingen voor in onze "spijtbundel". Wij zijn met post-its met daarop geschreven "Het spijt me dat..." de straat op gegaan en hebben aan de mensen gevraagd of zij de zin wilden afmaken. Er kwamen verschillende reacties. Sommige waren erg persoonlijk, sommige waren cryptisch en andere waren wat algemener. Hoe dan ook heeft het ons verbaasd dat mensen over zo'n gevoelig onderwerp (een spijtbetuiging is immers meestal toegeven dat jijzelf een fout hebt gemaakt) toch redelijk open waren.





Wij hebben ook aan een aantal mensen gevraagd of zij een "sorry brief" wilden schrijven. Hier was, begrijpelijk, minder animo voor, maar toch hebben een aantal mensen pen en papier gepakt en zijn gaan schrijven.



Dankzij Twitter en Facebook zijn wij ook in het bezit gekomen van een aantal Engelse, Zweedse, Deense en Kroatische brieven.



Wij hebben al deze dappere spijtbetuigingen gebundeld in een boek. Dit boek hebben wij vrijdag 28 januari gepresenteerd bij het beeld Titaantjes (het boek van Nescio) in het Oosterpark. Het boek van Nescio draait om een stel jongens die gezworen hadden nooit hun idealen te laten varen. Echter blijkt na een terugblik op hun leven dat dit toch het geval is. Misschien wel tegen wil en dank. Het beeld ondersteunt ons project onder het motto: "Sorry dat ik mijn idealen heb laten varen".

En hoewel het inderdaad meestal gaat om het toegeven van een eigen fout, kan een spijtbetuiging op zichzelf al ontzettend inspirerend en gevoelig zijn. Na al deze spijtbetuigingen waargenomen te hebben is het misschien ook eens tijd om zelf moed bij elkaar te rapen en eens na te gaan of jijzelf ergens sorry voor kunt zeggen.

Het kan geen kwaad.

Rosanne, Lotte en Deborah

La Carte

La carte

Het begon allemaal toen de inkt nog nat op mijn velletje lag. Mijn zachte gelaat werd aan de achterkant beschreven met afstandelijke woorden. "Felicitaties namens je opa en oma, voor de 7-jarige Germaine." Terwijl ik lig te drogen, hoop ik dat ze me zal waarderen.

Het was toen 1917 en we zaten midden in de Eerste Wereldoorlog. De spanning was te voelen aan het gekras in mijn rug. Gehaast en ongeduldig. Na een tijd word ik plots in de duisternis geschoven. Wanneer het weer licht is krijg ik het gevoel dat ik beweeg. Vervolgens harde klappen op mijn rug. Hiermee werd mijn pad bestempeld. Ben benieuwd wat me te wachten staat.

Het wordt weer donker, ik voel dat ik niet alleen ben. Samen in een zak met stille reisgenoten. Vondelstraat, Walenstraat, Tulpstraat en de Veldstraat... onze reis zal in dezelfde stad eindigen: Antwerpen. De ruimte is klein, koud en donker.
Gehobbel... Ook voel ik het tochten. Ik zie een korte schemering van licht, gevolgd door een bries en een harde klap.

Ik ben er! Ze pakt me op en leest me langzaam voor...

Ma chère petite Germaine,
Opa, oma en tante Madeleine sturen kleine Germaine hun felicitaties ter ere van haar 7e verjaardag.

- Renée Meijer


Nu ben ik niet meer voor maar van Germaine. Ze past zo goed op mij. Ik heb een ereplaats boven haar bed
Ze laat me aan al haar vrienden zien. Germaine leest me elke dag...

Ik sta nu al een jaar trots boven haar bed. Ze heeft me alleen niet meer gelezen. Wat is er nog mooi aan mij als ze mijn boodschap al kent?

De tijd verstrijkt en ik sta nog steeds op mijn plek. Op een boekenplank boven Germaines bed. Het wordt hier steeds voller, ik ben niet meer alleen. Haar aandacht is nu ook verdeeld. Toch pakt ze me zo nu en dan nog op. Dan is het weer als vroeger. Ik hoop dat ze nog weet wat ik voor haar beteken

Opeens pakt ze me weer op, ze leest me. Ze kijkt even naar mijn voorkant. Dan word ik in een boek geschoven. Het wordt donker...

Jaren later word ik meegenomen maar niet door haar hand. Ik voel me gestolen. Wat gaat er met me gebeuren? Zie ik Germaine ooit weer terug?

- Koen Groen


De jaren zijn voorbij gegaan, denk ik. Gedachten bestaan niet in de wereld van een gesloten boek.

… *Stilte

Plots worden de letters in mijn omgeving verlicht. Al tijden heb ik mij afgevraagd wat er beschreven staat in de wereld om mij heen maar het moment is al voorbij voordat het opgemerkt kan worden.

Opgetild door de hand van een wildvreemde, luister ik naar de drukke geluiden in een leeggeruimde kamer, die wel wat wegheeft van Germaine haar kamer. Boven mij klinkt een zware stem “Hej, dat is nog eens een oud kaartje”. “Wie noem je hier oud, maat!?” zeg ik tevergeefs.

Ik plof neer in een doos samen met andere literaire werkjes. “Au!" Was ik altijd al zo broos en bekleed met ezelsoren? In de war door de verandering in tijd, realiseer ik dat ook ik een oude postkaart ben.

De jaren zijn blijkbaar voorbij gegaan maar de woorden op mijn lichaam zijn nog steeds dezelfde. Terwijl ik hier met onbekende boeken opgekocht wordt in Antwerpen, vraag ik mij af waar de 7-jarige Germaine gebleven is.

Na een rommelige reis naar het noorden, kom ik aan in een stadje genaamd Amsterdam. Veel heb ik nog niet mogen zien maar, gepropt in een mand met 500 andere kaarten is het leven hier niet echt optimaal.

- Bart Oosten


Ik voel me gevangen en verwaarloosd, weggelegd in een mandje op de markt.

In de verte hoor ik stemmen, het geluid komt steeds dichterbij. Voorzichtig word ik opgepakt. De vingertoppen op mijn vel voelen aan als zijde. Onbekende ogen die staren naar de tekst op mijn rug. Een Nederlands accent bij het voorlezen van de Franse woorden - niemand kan het beter dan Germaine

Na al die jaren word ik weer met liefde behandeld. Ik denk aan Germaine... Haar glinsterende ogen die op mij gericht waren,
de aandacht die ik van haar kreeg wanneer ze mij in haar handen hield.

Een nieuwe omgeving! Nog één keer laat ik mezelf van mijn mooiste kanten zien. Nieuwsgierige blikken komen op mij af, ogen die mij onderzoekend bekijken. De laatste keer, voordat ik weer op reis ga, op weg naar Antwerpen.

Ik droom dat ik na 94 jaar weer bij Germaine op de deurmat val. En dat ik uiteindelijk in haar handen beland.

Ik ben een stuk ouder, ik droom ervan dat ze nog weet wie ik ben en dat ze me nog mooi zal vinden, dat mijn uiterlijk haar ogen nog doet glinsteren. Ik voel mezelf scheuren bij de gedachte dat dit helaas niet zal gebeuren.

Ik word in een jasje gehesen, beplakt met het gezicht van de Nederlandse koningin

Het is tijd om opnieuw op reis te gaan, tijd voor een nieuw avontuur.

- Leslie Mejino

Dikke Schil // Team 6

In één zin

Bedankt voor de ontroerende momenten en blijf je verliezen in het avontuur van het alledaagse ...

Marie

Harold

Poëtische Finale

Beste studenten, docenten en andere poëtische zielen. Graag nodigen we jullie uit voor de finale van de week Poëzie van het alledaagse. We maken tussen 11u. en 16u. een wandeling in de Oosterparkbuurt. Wie een graantje wil meepikken kan ons op de volgende tijdstippen hier vinden:

10u.50 Team 4 (Arlette en Somara): Groenteverhalen
Singelgrachtgebouw HvA, afspraak in de hal van de vijfde verdieping

11u.30 Team 2 (Koen, Renée, Bart, Leslie): Rituele verzending van postkaart uit 1917
Brievenbus op pleintje bij tramhalte Beukenweg (Andreas Bonnstraat 23)

12u. Team 3 (Lotte, Deborah, Rosanne): Het spijt me dat…
Oosterpark: beeld Hans Baeyens van Titaantjes (Nescio)

12u.30 Team 1 (Jorim, Elmer, Dave): Wissel je wens
Bij Mac Donalds op kruising Eerste van Swindenstraat en Dapperstraat

13u-14u. lunchpauze op de Dappermarkt

14u. Team 5 (Raquel, Chanury, Martijn): Tapijtvlekken vertellen
Tapijthal in de Dapperstraat (hoek Dapperstraat – Wagenaarstraat)

14u.45 Team 6 (Johan, Thalia, Benjamin, Ninya): Dikke schil
Wandeling van metrohalte Weesperplein naar Canvas op 7e verdieping Volkskrantgebouw

rondeel

ik ben in hongerstaking

ik leef op suikerklontjes

verlangend naar een wild westen

ik ben in hongerstaking

de koning van mijn eigen drie meter

een vreemdeling van de andere kant van dit hek

ik ben in hongerstaking

ik leef op suikerklontjes

Bart Oosten

Schepper

In zijn hoofd

ziet hij het al gebeuren

hij ziet de klei vervormen naar zijn wil

in zijn hoofd

ziet hij nu zelfs de Taj Mahal van leem

en ziet hij rijzende torens

in zijn hoofd

(ziet hij het al gebeuren)

Jorim de Roos

Ruiltocht Team 7

Wij kwamen een student tegen die onze perforator wel wou ruilen voor zijn nietmachine in de vorm van een tekenfilm karakter. Hij had deze nietmachine onlangs gekregen van zijn moeder, “Soms vergeet mijn moeder dat ik ondertussen alweer 23 ben”.





Daarna kwamen wij een jong stel tegen bij de Dam, de jongen wilde onze nietmachine wel ruilen voor zijn pen. Deze pen is van het ziekenhuis waar zijn moeder werkt. Ook zijn vriendin wou wel ruilen, zij ruilde onze pen weer tegen haar markeerstift. Deze gebruikt ze voor haar school.



Vervolgens gingen wij naar een grote boekenwinkel op zoek naar iets ruilbaars voor onze markeerstift. De vrouw had niet veel bij zich, enkel een boekenlegger. Deze boekenlegger bevat het logo van de historische boekenwinkel.



Uiteindelijk vonden wij deze man die onze boekenlegger wel wou ruilen voor zijn clownsneus. Deze clownsneus staat symbool voor de Clini Clowns. De man draagt deze stichting een warm hart toe.



Ook hadden we nog een pak spelkaarten, deze ruilden wij met deze man voor een leeg parfumflesje. Hij was met vrienden op bezoek in Amsterdam en verbleef in een hotel, en hij had dit flesje meegebracht om een beetje goed te ruiken in onze hoofdstad.

Groep 5: Parels van de Dappermarkt

Turks fruit - Team 6

Ruiltocht team 3

Onze ruiltocht voerde ons naar Alkmaar waar wij met een stropdas, houten mindgame en een bloemenketting begonnen. Wij hebben aangebeld bij mensen thuis en gevraagd of zij iets met ons wouden ruilen. Uiteindelijk hebben wij alles kunnen ruilen, en wel tegen een boek (deze hebben wij later weer doorgeruild tegen een zeepje in de vorm van een hart), cd en een pak tijdschriften. Wij merkten dat er in Alkmaar een knussere sfeer hing dan in Amsterdam en de mensen waren open. Helaas wouden een aantal mensen niet op de foto, maar aangezien ze thuis waren en er dan toch meer een privésfeer hangt, begrijpen wij dit volkomen en respecteren hun keuze.

Ruiltocht team 1

Team 1:

Rosanna Fincke

Naomy de Roo

Jorim de Roos

Ruil Docu. Team VIER

Highlights, quotes van onze ruiltrip deze middag.
Gemaakt door team 4. Somara Grampon & Arlette Haak

ruiltocht team 2

Marktkoopman

De man haalde dit blik uit Den Haag. Hier kocht hij 50 kratten prullaria, die hij dan weer door verkocht. Dit product is naar waarschijnlijkheid afgestaan. We ruilden dit product voor onze cd. Wat wij ervoor terug kregen was een Heineken blikje.

Vrouw met boekhandel.

De vrouw koopt boeken in maar krijgt ze ook, vaak omdat mensen het zonde vinden om de boeken weg te gooien. Ze had ook een collectie antieke kaarten. Deze komen uit Frankrijk en België. Sommige kaarten kwamen uit 1900! Uit deze reeks mochten we er één uitzoeken. In ruil daarvoor heeft zij onze snoepjes gekregen.

Man op straat

We vroegen een man op straat of hij iets wilde ruilen voor onze pen. Uiteindelijk ruilden wij een pen met een lampje tegen een pakje zakdoekjes. Deze had hij gekregen op straat ter promotie.

Vrouw in winkel.

We kwamen een winkel binnen en vroegen aan een vrouw achter de toonbank of zij met ons zou wilde ruilen. Het enige wat zij te bieden had was een sticker. Wat bijzonder aan deze sticker is, is dat deze van het merk is dat zij als eerste in haar winkel verkocht.

We do like Mondays (poëtische start)

Voor de kennismaking werd aan elke student gevraagd om een voorwerp met speciale waarde mee te brengen. In een kringgesprek vertelden ze elkaar waarom dit voorwerp zo belangrijk voor hen is. Op het bord verscheen een mindmap waarin de verhalen gerangschikt werden. Oma's en opa's zijn erg populair!



Daarna bekeken de studenten grondig oude jeugdfoto's van elkaar. Ze associeerden erop los en puurden uit die gedachtestroom een rondeel. Een rondeel bestaat uit 8 versregels. Regel 1 is ook regel 4 en 7, en regels 2 en 8 zijn ook hetzelfde.



Uit deze hoop zooi/brol/meuk/prullaria die iedereen had meegebracht, kozen de studenten in teams van 3 of 4 de leukste voorwerpen. Hiermee vingen ze een ruiltocht in Amsterdam aan. De resultaten van hun ruiltocht vind je snel op deze blog.

the graveyard

Propedeuse-studenten zullen dit Graveyard herkennen. Je moet even geduld hebben en de oude vrouw op haar gemak naar de kapel laten lopen, maar dat geduld wordt beloond.

Holland Doc: De as van Phoenix

Vorige week kon je op Nederland 2 de documentaire De as van Phoenix bekijken. "Het is november 2009. De Citybox, een opslagruimte in Amsterdam-Noord, brandt tot de grond toe af. De persoonlijke eigendommen van honderden huurders gaan in rook op. Wat rest zijn de herinneringen."

Herbekijk de documentaire hier, op de website van Holland Doc. En laat je alvast inspireren.

boomgedicht

Op een knisperig koude dag in december in het Berlijnse Volkspark Friedrichshain hangt er poëzie aan een boom.

vertaling (bij benadering):

te laat

buiten regen, donkere wolken boven me

het is nacht

sta ik op straat

zie ik jou, je staat voor me

sluit mijn ogen

ik voel de regen en de druppels

stromen over mijn gezicht

proef er één

merk, dat hij zout smaakt

je tranen

ik open mijn ogen en hoor

je fluistert zacht: '... niet meer'.

August-J. Herbst statpoet.de